Ernest Beuving

Inclusief garderobe en drankje

Als retrofetisjist en kind van de jaren 70 kijkt Beuving naar wat er de afgelopen halve eeuw is veranderd in het dagelijkse leven. Want waar zijn de gemacrameede plantenhangers (waar het water altijd doorheen liep) en de letterbakken (stofnesten) toch gebleven? De jaren 70 was de tijd van de Grote Drie. Beuving wekt ze via imitaties tot leven en kijkt door hun ogen naar toen en naar nu. Zo zingt hij als Wim Sonneveld: Er was geen Facebook, geen mobiel, je was nog mens en geen profiel en vrienden kwamen op visite. Als Toon Hermans laat hij weten dat hij in de trein in de jaren 70 in een rookcoupé wel eens stiekem niét gerookt heeft. Als Wim Kan heeft hij het over NAVO-secretaris generaal Rutte die het slagveld op komt rijden op de fiets, met een appel in de mond en nog net niet op z’n hoofd. Ook muzikaal laat hij de seventies herleven, van Ramses Shaffy tot Amanda Lear en van Deep Purple tot Iggy Pop.

De pers over Ernest Beuving:
De Stentor:
“Een multitalent met een ijzersterke zangstem, vlijmscherpe imitaties en hij improviseert ongelooflijk soepel.”

Leeuwarder Courant:
“Beuving laat weer horen over wat voor een voortreffelijke zangstem hij beschikt.”

De Telegraaf:
“Niemand is bestand tegen hem, een mond als een mitrailleur en altijd een voltreffer op het juiste moment. Zijn rake imitaties vallen in de smaak evenals zijn melancholische liedjes.”

Meppeler Courant:
“Gevatte alleskunner met voortreffelijke opgebouwde en gezongen liedjes. Niet alleen zijn buigzame stem maar ook zijn vindingrijkheid brengen het publiek van het lachen naar het brullen.”

tekst, muziek, spel, zang en gitaar: Ernest Beuving | gitaar, tweede stem en kunstfluiten: Erik Raayman | Jurriaan Boerstoel: piano, licht en geluid

www.ernestbeuving.nl